Bir ıssız gece vakti uzadıkça uzayıp yol ayrımına çıkan sarp yokuşun sonunda bir köpek. Yeryüzü uykuda. Yola nereden düştüğü belirsiz, yokuşun eğimiyle yuvarlanıp giden camdan bir şişeyi seyrediyor. Sıska, uzun bir bira şişesini. Az evvel geçen çöp kamyonundan düşmüş olacak şişe; şansı yaver gitmiş de kırılmamış, yuvarlanıp duruyor. Köpeğin içinden, karanlıkta başı gözükmeyen yokuş boyunca bira şişesini kovalamak geçiyor, nihayetinde de yakalamak… nedensizce duraksıyor önce. Hiçbir esprisi yok ıssız gece vakitlerinin, nefes alan her canlı için koyu renkle çizdiği bir yalnızlık var. Tek başına köpek, uyumuyor. Bütün ahlaki değerler bir oya göre belirleniyor, geceyse dipsiz bir kavanoz. Köpek önce duraksıyor; kara gözlerini dikiyor ve anbean seyrediyor şişeyi, yuvarlanırken çıkardığı sesi dinliyor, küsuratı bitmeyen sayılar gibi bir şırrrrr sesi… uzayıp gecenin sessizliğini delerek sonsuzluğa doğru gidiyor. Bakınıyor köpek önce, kendisini durdurmak için bir sebep arıyor. Bulduğu tek şey, ıssızlık. Yokuş aşağı koşmaya başlıyor ardından, iki yanında tek tük binalar konuşlanan yokuşta bir şişenin şırıltısı, bir de temposu hızla yükselen pati sesleri… yakaladı yakalayacak, birkaç adım daha… derken bir çift far, çatallanan yolu saliseler içinde tarayıp yönünü değiştiriyor ve yokuşa doğru yönelip bütün karanlığı ortasından yarıyor; çatallanan yoldan, yokuşa son sürat giren bir araba. Arka tekerleklerin yanından sıyrılıyor ve yuvarlanmaya devam ediyor şişe, koca bir metal kasayla göz göze geliyor köpek, o an gözleri hiçbir şey görmüyor ışıktan. Yine saliseler içinde kocaman bir gürültü, kocaman bir çarpışma… gözlerini aniden açıyor köpek, uyandığında çöplükte. Bir rüya, basit bir rüya. Kafasını kaldırıyor, yanı başında bir cam şişe, kesif bir koku sızıyor şişeden. Sağ ön patisiyle kuvvetlice iteliyor şişeyi köpek, uzaklaştırıyor. Etrafında düzensiz bir nizamla yatan öteki köpeklere bakıyor, kafasını devirip yeniden uykuya dalıyor. Rüya ve kararları seçmek mümkün değil. Dipsiz bir kavanozda kayboluyorlar; gecenin derininde bir başka yolculuğa çıkıyorlar.

Devasa çadırın zeminine serilmiş kırmızı halıların üzerinde dolaşan yüzlerce öğrenci ve öğretmenin içinde pek çok heyecanlı, sabırsız sima görülüyordu fakat aralarında bir tanesinin beklenti ve vizyonu, kalan herkesinkinden çok daha başka bir boyuttaydı. Projelerine danışmanlık yaptığı beş öğrencisiyle birlikte İzmir’den gelen yirmi sekiz senelik fizik öğretmeni Ali Abbas Bey, yarışmaya katıldıkları projelerine derinden bir güven içerisindeydi. Kaldı ki, bu fuara dördüncü kez katılıyordu. Daha önceleri beraberinde getirdiği öğrencileri çoktan mezun olmuş, dokuz-beş çalışma hayatına atılmış hatta çoluk çocuğa bile karışmışlardı. Fuarın ev sahipliği yaptı otuz beş okul içinde kendisi gibi bir veteran daha bulmak zordu. Her defasında ucundan, kıyısından kaçırdığı birinciliğe artık erişmek istiyordu Ali Abbas Hoca. İnsan bir şeye ulaşmayı gerçekten arzu ettiğinde, o şeyi elinden almak isteyenlere karşı ne denli mesnetsiz bir coşkuyla tepki vereceğini ve bu tepkinin nelere sebep olacağını bilemiyor. Ali Abbas Bey de yaşayacaklarından habersizdi, daha doğrusu bu konu üzerine düşünmemeyi tercih ediyordu. Düşünmeyi ve odaklanmayı tercih ettiği tek konu, artık çoktan kişisel bir tatmin noktası haline getirdiği fuar birinciliği idealiydi. Ötesi ve berisi yoktu onun için, sadece hatırlanma isteğinin onu götürdüğü yegâne hayal, tek çıkış yolu vardı. İster on yaşında bir piç kurusu, isterse altmışına merdiven dayamış ve hayatını çoktan rutin düzenine oturtmuş bir öğretmen olsun; hayal kurmak insanın kendini tatmin etmesi için hep başucunda kalacaktı. Ali Abbas Bey, ısırıp durduğu dudaklarını -ara sıra boyadığı- simsiyah, gür pos bıyıklarının altına saklıyor, büyük coşkusunu öğrencilerinden bile gizliyordu ama artık sabrı kalmamıştı. Yarışmanın son gününe, bir balkon misali yukardan bakan akşama çıkmışlardı artık.

Fuarın son günü, daha da önemlisi en iyi projenin seçileceği gün, Ali Abbas Bey uyandığında güneş bile doğmamıştı daha. Tek başına kaldığı odasının sessizliği bile batıyordu artık ruhuna. Aldığı nefesleri verirken, havanın boğazına çarpıp geçişini bile hissediyordu. Stresliydi. Nasıl olmasındı, daha fuar bile başlamadan beraberinde getirdiği beş öğrencisinin bütün gerekli belgelerini erkenden teslim etmişti idareye. Günler öncesinden. Disiplinsizliğe yer yoktu Ali Abbas Bey’in lügatinde, hele ki bu konuda. Ne kadar etik olduğu tartışılır ama içten içe kurşun askerleri olarak görüyordu yanındaki beş öğrencisini. Daha doğrusu, kendisini defalarca şansını denediği fuarda hedefine erişmek adına kullandığı birer değnekti öğrencileri. Öğrencileriyle hiç istemeden kurduğu birebir diyaloglar ve gönülsüzce üstlendiği babacan hoca rolünü bile çekilir kılıyordu içindeki başarı arzusu. Sıradan olanla yetinmeye razı değildi, kendi varlığını kanıtlamakla yükümlüydü. Kendisini bir savaşın içindeymiş gibi hissediyordu ve kalesini korumakla mükellefti. Savaşta da aşkta da her şey mubahtı ve bu meselenin içinde her ikisi de mevcuttu. En azından, geceleri kafasını yastığa koyduğunda uyumasına müsaade etmesi için vicdanının karşısına bu argümanla çıkıyordu. Vicdanını sustursa bile sabırsızlığı, var olma hissiyatına düşkünlüğü, mağlubiyet korkusuna sinmiş başarı açlığı ve daha nicesi, hocayı uyutmamak için hayli hayli yeterliydi.

Dakikalarca odanın alçak tavanını seyretti hoca. Gözlerini kapatıp ovuşturdukça kaynağını bilmediği farklı desenlerde soyut ışık huzmeleri üstüne doğru geliyordu. Çocukluğunu hatırladı. Çocukluğundan bu yana kendisiyle kalan üç beş hatıradan biriydi bu ışık huzmeleri. Huzmelerden sıkılınca gözlerini açıp yatağında doğruldu. Komodinine uzanıp saatine baktı, sabaha karşı yediye geliyordu. Battaniye ve yorganını attı üzerinden, ayağa kalkıp odası boyunca dolaşmaya başladı. Kahverengi takım elbisesinden başka bir şey giyeceğini duysa inanmayacak öğrencileri, açık keten rengi şalvarı andıran pijamalarını görse ne kadar gülerlerdi, farkında bile değildi. Ne düşündüğünün idrakinde değildi Ali Abbas Hoca. Düşünceler ve hissiyatlar, kafasının içinde, yüksek sıcaklığa maruz kalmış gibi erimeye yüz tutmuşlar, kimliklerini kaybetmeye ve birbirlerine karışmaya başlamışlardı. Bunun önüne geçememekse oldukça huzursuz ediciydi. Bir haftadır hemen hemen her şey huzursuzluk veriyordu; fuar alanının iflah olmaz gürültüsü, odasının yıkanmamaktan rengi sararmış perdeleri, lokantaların pisliği ve geçmek bilmeyen saatler, günler… yeryüzünde bir hacme sahip olup da varlığına çarpan hemen her cisimden rahatsız oluyordu Ali Abbas Bey. Her biri ufak toplu iğneler gibi eşzamanlı olarak batıyordu vücuduna. İyi veya kötü, bütün beklentilerinin sonuçlanmasına saatler kalmıştı, bunu düşündü uzun uzun. Sıska vücudunun kasıntısını gevşetmeye yetmese de bir süre için bütün düşünceleri görmezden gelmesine yardımcı olmuştu bu gerçek. Gerçek. Evet, gerçek; ihtiyacı duyduğuydu gerçek. Yorganın altında sıcaktan bunaldı. Sol ayağını yorganın dışına attı, keten rengi pijamalarının kollarını dirseklerine kadar sıyırdı ama fayda etmedi. Son çare, pencereyi açmak için ayağa kalktı.

Pencerelerden uzak durmaya çalışıyordu. Sigarayı bırakalı geçen zamanın dokuz seneye yaklaştığından bihaber olsa da, daha doğrusu bu konulara artık pek kafa yormasa da canı her gün içten içe tütün çekiyordu. Bunun da farkındaydı ve kendisine tütünün kokusunu hatırlatacak pencere kenarlarından bile olabildiğince uzak duruyordu. Ne ki, fuar alanının etrafında yemek yerken öğrencileri tuvalete diye sigara içmeye çıkıp döndüğünde, hiçbirinin üstüne başına sinen kokuyu almıyordu. İlginç, antika bir adamdı Ali Abbas Bey. Pencereyi açmak için ayaklandı, ayağına geçirdiği plastik terlikler ve şıkırdamalarının eşliğinde birkaç adım attı. Perde ve güneşliğini sıyırdığında, gece kendisi uyurken yağan yağmurdan kalan su birikintilerini fark etti. Aklından, yağmurlu günlerin hafızasında yer etmiş anıları geçmeye başladı, ölmeden hemen evvel göz önünden geçtiği rivayet edilen film şeridi misali.

Yağmur yağdığında, sokaklarda yürüyen herkesin üstüne anlamsız bir acele de iner gökten düşen damlalarla birlikte. Yürümeler koşturmalara dönüşür, meydanlar ıssızlaşır, yolculuklar daha bir tatlı olur. İnsanlar, elleriyle yok ettikleri samimiyetlerini sıkış tıkış geçirdikleri bu zamanlarda arar. Yağmurlu günler iyi bir illüzyondur içten duygularla hasret gidermek için. Pek de şaşılmayacak biçimde Ali Abbas Bey de hatıralarını özlem ve samimiyetle hatırlıyordu. Üniversite günlerini, kafasında rafa kaldırdığı antika fizik projelerini ve şimdilerde dünyanın birbirinden bihaber bölgelerine dağılmış bir avuç arkadaşını düşündü. Ardından da gençliğinde bıraktığı aşklarını ve İzmir’de yollarını bekleyen eşi Firdevs Hanım’ı. Fırtınalı denizleri aşıp sakin bir limanda mola vermek için durmuş, ancak bir daha denize açılmayı göze alamamış ve liman kentine yerleşmiş bir kaptan gibi hissetti bir an için. Korkuya bulaşmış bir yarım huzur. İzmir’e tayini çıkmadan evvel görev yaptığı doğu şehirlerini, öğrenci ve mezunlarının hemen hepsinin aksine pek de güzel hatırlamadığı, bilakis yüreğini karartan Boğaziçi’ndeki öğrencilik günlerini filan andıkça, hayat yolculuğunda kat ettiği yolun uzunluğunu daha da derinden fark etti. Hayli uzun süredir hayattaydı ve yaşamının milenyumla kazandığı sürat korkutucuydu. Belki bu yüzden teknolojiden nefret ediyordu, sosyal medya gibi ıvır zıvırlarınsa adını bilmek bile yeterliydi hoca için. Kullandığı tuşlu telefonu en son ne zaman şarj ettiğini unutacak kadar uzaktı yaşadığı yüzyıla adını veren mecradan. Bir deyişle, direniyordu yaşadığı çağın kalabalıklara karışma baskısına. Öğrenme ve öğretme gayesinden uzaklaşan eğitim ve yetiştirme düzenine karşı da direniyordu. Ali Abbas Hoca’nın fuardaki başarı arzusunda en büyük rolü, bu direncinden duyduğu yorgunluk oynuyordu. Cehalete direnç, yapılan hatalara direnç, teknolojiye, sigarasızlığa, yaşamaya direnç… Gayreti bir şeylere değsin istiyordu artık. Seçme lüksü yoktu. Varlığını armağan ettiği idealler ruhuna ağırlık yaptıkça, giderek daha da bağlandı fuarlar ve son gün yarışmalarına. İçten içe farkındaydı, insanoğlunun niteliğini beygir gibi yarıştırarak ölçmek manasızdı ama katiyen daha iyi bir seçeneği olmamıştı. Boğaziçi’ndeyken iki sene aynı evde kaldığı Saffet gibi akademisyen olup okulda kalabilir veya kendisinden üç yaş küçük biraderi gibi dandik bir üniversitenin herhangi bir bölümünü bitirip yaşam koçluğu yapabilirdi. Üstelik caka bile satabilirdi bu koçluk mertebesiyle. İyi de para kazanırdı. İstemedi, yine olsa yine istemezdi. Bitmek bilmeyen bahçe nöbetleri ve sancılı ay sonu hesaplamalarına rağmen seviyordu öğretmenliği. Öğretmek her koşulda kutsaldı, bazen yeterli gelmiyordu sadece. Belki de belli bir yaşı geçtikten sonra giriştiği, geriye dönüp baktığında tutunacak gerçek bir hatıra arayışından doğuyordu bu yetinmezlik. Bu gibi düşüncelerle dolanıp durdu Ali Abbas Bey tek göz otel odasının içinde. Bir ara gözü penceresinin baktığı yokuşta yuvarlanan bir şeye takıldı, silik bir karaltının peşinden koşturan, cılız bir şeye. Görüş alanından çıkana kadar takip etti kovalamacayı. Ne olduğunu anlayamadı, anlaması için vakit henüz çok erkendi. Yatağına geri döndü. Gün doğuyordu.